Patrząc na okładkę... w mojej ocenie obojętność miesza się z niechęcią. Z całą pewnością nie zwraca uwagi. Jednak od razu można poznać, że treść jest lekka i przyjemna.
No dobrze, zostawmy już oprawę, ale co jest w środku? Od początku wciąga. Od początku wiadomo, że nie znudzi. Lubię poczuć tę pewność już na wstępie. Powrót do czasów szkolnych - a więc czasów traumatycznych dla bohaterki - daje nam obraz Aureliany - nastolatki, która była pośmiewiskiem dla całej klasy, szkoły. Nastolatki, która - dosłownie - już po jej zakończeniu nie miała ochoty żyć. Całe szczęście w rodzinie, dzięki której obecnie jest szczęśliwą dorosłą kobietą. Już nie pulchną. Bez aparatu na zębach. Może nie piękną, ale ładną. Nieprzeciętną - to na pewno. Inteligentną. A co z tym, który wystawił ją na pośmiewisko, i który jej się podobał w młodości? Co z James'em Fraser'em? Nie poznał jej po latach. Ale pojawił się znowu w jej życiu. I zdaje się, że zabawi na dłużej - przez pracę, ale czy tylko?Książka jest lekka, ale nie przypomina harlequina, dowcipna, ale nie głupia. To taki... romans bez przepychu.
Spodobał mi się pewien fragment: "To, że nikogo nie znalazła, nie oznaczało niepowodzenia, po prostu tak się potoczyło jej życie. Jeśli inni chcieli wyciągać z tego wnioski, niech je sobie wyciągają. W jej życiu było wiele innych rzeczy. Kochała swoją pracę, przyjaciół i rodzinę. Miała też syfiaste wspomnienia ze szkoły, którymi była gotowa podzielić się z każdym, kto by ją o to zapytał - ale to nie one decydowały o tym, kim jest. Już nie.".
Co prawda w dużo mniejszym stopniu, ale wiem co to znaczy "mieć syfiaste wspomnienia ze szkoły". Z perspektywy czasu, doszłam do takich samych wniosków jak Anna. Warto jednak uporać się z tym wcześniej, być ponad tym, nie dać się stłamsić. I to na każdym etapie życia - bo zawsze możemy trafić na niewłaściwych ludzi.
Uwaga! To może być miłość. - Uwaga! Trudno się od niej oderwać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz