O czym jest treść
można wywnioskować po samym tytule – tu nie ma żadnego zaskoczenia. Jednakże –
co uważam za plus – nie jest to ckliwa historia miłosna. Raczej lekko
przedstawione perypetie młodej kobiety – czasem zabawnie, czasem gorzko… - jak
w życiu.
Rosy – bo o niej tu
mowa – szuka Tego Jedynego. Pomocna okazuje się aplikacja Tinder. Co prawda
jest powierzchowna, ale wydaje mi się ciekawsza niż te wszystkie portale
randkowe. Widzisz zdjęcie i oceniasz czy ten mężczyzna ci się podoba – przesuwasz
go na prawo, czy też nie – i zostaje bezpowrotnie odesłany na lewo. Jeśli
wybrany również ciebie wybierze – zostajecie dopasowani i możecie ze sobą korespondować
a nawet umówić się. Czy w Polsce jest coś takiego? Nawet jeśli to wydaje mi
się, że nam wciąż brakuje takiego luzu jak w „amerykańskim świecie”. A może to
mi brakuje luzu i za bardzo uogólniam problem? Ale nie na tym chcę się skupić.
O treści nie będę pisała nic więcej, bo tak naprawdę… już ją opisałam.
Oczywiście książka ma prawie 400 stron i choć akcja nie jest tak wartka to
jednak trochę się w niej dzieje, ale napiszę teraz, co mi się spodobało. Przede
wszystkim: znalazłam w Rosy dużo siebie. Już na samym początku śmiałam się z
niej (z siebie!):
„- Zgubiłam się.
- Gdzie jesteś?
- No mówię przecież,
że się zgubiłam, więc nie wiem. (...)
W jej głosie słychać
zdeprymowanie, jakby fakt zgubienia się sto metrów od celu jest fizyczną
niemożliwością, tyle że dla mnie to niemal codzienna rzeczywistość. Raz to
nawet udało mi się zgubić w szkole, do której chodziłam już dwa lata. Gdyby
ktoś mógł mnie obdarzyć nadludzkimi umiejętnościami, to z pewnością
poprosiłabym o zdolność nawigacji. Albo lepiej – o zdolność do teleportacji,
dzięki czemu raz na zawsze skończyłby się problem z nawigacją.” – w tym
momencie pokochałam tę dziewczynę! Bo to zupełnie tak, jakbym słyszała siebie!
I to był początek
książki a kolejny fragment ożywił mnie pod koniec:
„Bycie pisarką to
trudna sprawa. I całkiem nudna. Wymyślanie historii na książkę okazuje się podchwytliwe.
(…) A więc, mając na uwadze to najświeższe odkrycie, zdecydowałam się zacząć
pisać bloga. (...) Przez takie blogowanie mogę doprowadzać do perfekcji mój styl
oraz rzemiosło pisarskie i nie szkodzi, że to inny gatunek literacki, podmiot i
styl niż bestselerowa, pasjonująca książka łącząca wszystkie gatunki i style,
którą zacznę pisać już bardzo niedługo.”
Ze mną naprawdę było
dokładnie tak samo. Mam – jak uważam – bardzo dobry i oryginalny pomysł na
książkę, ale to – jak się przekonałam – nie jest wystarczające. Przynajmniej na
razie, bo wierzę, że w końcu uda mi się zrealizować to moje marzenie. A póki co
realizuję się, pisząc amatorskie recenzje na własnym blogu.
I obiecuję, że to
już ostatni fragment, który przytaczam:
„Czasami lubię w
samotności robić moje rzeczy. Doceniam wolny czas, po pracy chcę pisać swoją
książkę, zjeść coś dobrego i/lub prowadzić życie towarzyskie. Lubię też
siedzieć na sofie i oglądać Prezydencki poker z moim Misiem i paczką markizów.
I tak, dobrze wiem, jak bardzo jestem przy tym żałosna…”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz